Παρόλο που ήταν ενθουσιασμένη, η Ιζαμπέλα δεν ήξερε τι να περιμένει από την Πάτμο. Μόλις κατέβηκε από το Blue Star Patmos, ένα γαλήνιο συναίσθημα την τύλιξε – σαν να είχε επιστρέψει σε έναν τόπο που δεν είχε ξαναδεί, αλλά πάντα της ανήκε. Της είχαν πει πως η Πάτμος έχει κάτι μαγικό, μα δεν το πίστευε… μέχρι τώρα. Καθώς ο ήλιος έδυε πίσω από το Κάστρο, ένιωθε πως το νησί την καλούσε..
Ο Νικόλας, με το ζεστό του χαμόγελο και τη φιλική του παρουσία, την υποδέχτηκε και τη συνόδευσε στο ξενοδοχείο της, το Panorama. Η ομορφιά της Πάτμου είχε έναν μυστηριακό αέρα και έκανε ακόμα και τη διαδρομή από το λιμάνι ως το ξενοδοχείο να μοιάζει με εμπειρία. Μόλις έφτασε στο Panorama, κατάλαβε πως επρόκειτο να ζήσει κάτι ξεχωριστό.
Το πιο δυνατό συναίσθημα που ένιωσε η Ιζαμπέλα, μπαίνοντας στο Δωμάτιο 14, ήταν πως βρισκόταν σπίτι της. Όλα έβγαζαν μια ηρεμία. Όταν κοίταξε έξω από το παράθυρο, η θέα της Γρίκου κάτω από το φως του φεγγαριού την καθήλωσε. Κι όμως, το πιο όμορφο απ’ όλα ήταν η σκέψη πως την επόμενη μέρα θα την καλημέριζε η μαγευτική Πέτρα. Το Panorama, με την απόλυτη ησυχία, την άνεση και τη φιλική του ατμόσφαιρα, ήταν ακριβώς το καταφύγιο που χρειαζόταν.
Το επόμενο πρωί, ο απαλός ήλιος της χάιδευε το πρόσωπο. Ξαπλωμένη στο αναπαυτικό της κρεβάτι, άκουγε τον ήχο των κυμάτων και ένιωθε απόλυτη γαλήνη. Τα λευκά, υψηλής ποιότητας σεντόνια την τύλιγαν απαλά. Το πρωινό ήταν ένας απλός αλλά πλούσιος συνδυασμός μεσογειακών και ντόπιων γεύσεων που την έκαναν να νιώσει ακόμα πιο κοντά στον τόπο.
Στη ρεσεψιόν είχε πλέον αναλάβει η Μαρία, που όχι μόνο τη βοήθησε με το check-in, αλλά φρόντισε και για το δείπνο της Ιζαμπέλας και των φίλων της στο Benetos – ίσως το πιο φημισμένο εστιατόριο με μεσογειακή κουζίνα στο νησί. Η μέρα συνεχίστηκε με ήπια εξερεύνηση: καφές στο Arionas, βόλτα στα μαγαζιά, και φυσικά, μπάνιο στην Πέτρα. Τα νερά ήταν ακριβώς όπως τα είχε φανταστεί – κρυστάλλινα, τυρκουάζ, με θέα που έμοιαζε βγαλμένη από όνειρο. Η απόλυτη ησυχία, μόνο με ήχο τα κύματα, της χάρισε μια αίσθηση βαθιάς ηρεμίας.
Το Panorama ένιωθε σαν καταφύγιο – ιδανικό για ξεκούραση, επαφή με τον εαυτό και ηρεμία. Οι χώροι του ήταν λιτοί αλλά εντυπωσιακοί, πάντα φιλόξενοι.
Σε κάθε γωνιά του ξενοδοχείου υπήρχαν βιβλία για να επιλέξει κανείς. Οι καναπέδες, τόσο άνετοι, προσκαλούσαν σε χαλάρωση. Ήταν και κοινωνικός χώρος – οι επισκέπτες μπορούσαν να μοιραστούν ιστορίες και εμπειρίες, δημιουργώντας μια μικρή κοινότητα. Το συναίσθημα του «σπιτιού» ήταν παρόν παντού.
Η Ιζαμπέλα συνέχισε τις διακοπές της με βουτιές στα νερά του Κάμπου και βόλτες στα σοκάκια της Σκάλας. Κάθε στιγμή, μέσα κι έξω από το ξενοδοχείο, έμοιαζε σαν να είχε φτιαχτεί για εκείνη. Η γαλήνη του Panorama και η μοναδική ομορφιά της Πάτμου έκαναν αυτό το καλοκαίρι αξέχαστο.
Η ενέργεια του νησιού ήταν διαφορετική – δεν ήταν απλά διακοπές, αλλά μια ανάμνηση ζωής. Η Πάτμος θα είναι πάντα εκεί, να την περιμένει σαν ένα δεύτερο σπίτι. Και τότε κατάλαβε… Δεν ήταν επισκέπτρια. Ήταν, τελικά, μία Πατμιακή.
Καθώς περνούσαν οι μέρες, η Ιζαμπέλα είχε τόσα ακόμη να ανακαλύψει: ποτά στο διάσημο Astivi, φαγητό στο Kyma ή στο Κτήμα Πέτρα, να απολαύσει την απλότητα της κουζίνας του Σταμάτη, καφέ στο Houston και τόσα άλλα μαγαζιά, εστιατόρια και παραλίες που έχει να προσφέρει αυτό το μοναδικό νησί.
«Και τι λες για μια ημερήσια εκδρομή στο περίφημο Mylos στη Λέρο;» ρώτησε η Ιζαμπέλα.
«Φυσικά, θα το κανονίσω για αύριο, την τελευταία σου μέρα εδώ!» της απάντησε ο διευθυντής του Panorama.
Η Ιζαμπέλα είχε ήδη πάρει την απόφασή της:Η Ιζαμπέλα είχε ήδη πάρει την απόφασή της:
Του χρόνου, ξανά ραντεβού στην Πάτμο. Στο Panorama. Στο Δωμάτιο 14.